Maddî durumumuz küçükken çok yoktu, babam eve biraz baklava almıştı.

O akşam çayla beraber bir güzel yedik.

Ertesi gün yerli malı haftası vardı sınıfta...

Annem de kavanozun içine 1 tane baklava koydu bir kaba da zeytin, peynir falan her neyse sınıfa girdim, herkesin önünde börekler falan...

Sınıfın en gıcık çocuğu başıma dikildi ve gülmeye başladı.

-O baklavayı fareler için getirdin galiba dedi.

Ben o anda utancımdan yerin dibine girdim herkes gülmeye başlamıştı.

Ağlayarak okuldan çıktım eve gelip anneme bağırmaya başladım.

-Nasıl bir tane baklava koyarsın, sınıftakilerin çantalarında bir sürü yiyecek vardı bende ise bir baklava biraz zeytin yarım ekmek beni rezil ettin, dedim.

O anda annem kırgın bir şekilde;

-Baklavalardan benim payıma düşen sadece buydu yavrum, dedi.

O anda kendimden nefret ettim anneme sarılmaya bile yüzüm kalmamıştı.

Biliyorum annem bana kırılmaz ama ben kendime kırıldım böyle bir anneye bunu yaptığım için 10 yaşımdan beri her gece ALLAH 'ın beni affetmesi için dua ederim.

O zamandan bu zamana ağzıma almadığım tek tatlıdır baklava...

 Yoksul evlerinde anneler hep toktur, babalar hep unutkan…

Ne zaman öfkeme kibrime yenilsem bu sözü hatırlar yüzüme tokat gibi çarparım.

Annelerin, hakları ne yapılsa ödenmez.

Kim bilir daha bilmediğimiz yüzlerce binlerce ne fedakârlıklar yaptılar, yapıyorlar.

ALINTIDIR