Gün geçmiyor ki kanımızı donduran vahşet haberi ile karşılaşmayalım. Bu tür haberleri izlediğimde vücut kimyam bozuluyor, o gün tamamıyla kendime gelemiyorum. Örneklerini vermeyeceğim. Siz ne demek istediğimi anlamışsınızdır.

Bu tür insanlık dışı dramlar her zaman olacaktır. Ama bunu topluma sunuş ve adeta seyirciyi ekrana ve gazetelere kilitleme amacıyla mizanseni en abartılı şekilde ortaya konularak adeta insanlık duygularımız paçavra edilerek insanlığımızdan utanır hale gelmiyor muyuz? Yeter artık bu tür haber ve olayların ekranlara yansımaması lazım. Kısır döngü içine girdik. Şiddet medya için çekim gücünü, çekim gücü de şiddeti doğuruyor. Bilgisayar oyunlarında kan ve şiddetle oynayan, büyüyen çocuklar şimdi sokak ortasında arkadaşını doğruyor, bir baba kızını kesip biçiyor ve sonra hiç birşey olmamış gibi kahveye okey oynamaya gidiyor. Yada cinsel nitelikli ve aklımızı yitireceğimiz ilişkiler topluma öyle veriliyor ki her şey normalmiş gibi algılıyoruz. Burada medyanın hiç mi sorumluluğu yok. Ekranlardaki bu şiddet toplumun ruh sağlığını her geçen gün nasıl etkiliyor farkında mıyız? Sokaklardaki, aile içindeki şiddet eğiliminin artması, geçimsizlik ve huzursuzluğun türevleri hep bunalım olarak ortaya çıkıyor. Bir vahşi cinayete ülke aylardır kilitlendi. Ailelerin burada içine düştükleri ruh halini neden kimse dikkate almıyor. Türk toplumu bu mudur? Eroin oturumlarında altın vuruşla gencecik bir nesil mahvolup giderken reytinge kurban giden sadece gerçek kurbanlar değil, aday kurbanlarda. Bizim kızımız da bir Münevver olmasın? Nasıl bunun garantisini verebilir miyiz? Hiçbirimiz veremeyeceğimize göre toplumsal sigortanın geliştirilmesi lazım. Bu kadar gerilen ortamda sağlıklı bireyler olamaz. Bir bayan çıkıyor ve cinselliğin tanrıçayım diyerek aile yapımızla alay ederken kimsenin gıkı çıkmıyor. Bireysel yaşantısında ne yaparsa yapsın ama toplum önüne sanatçıyım diyerek bu kimliğini kullanarak aile ile dalga geçemez. Her çiçekten bal almanın maharet olarak sunulduğu yaklaşımla bir yere gidilemez. Toplum yapımızla adeta dalga geçilerek reyting alınmaz. Kuyuya atılan taşlar artık başımızı yarıyor. Münevverler, Aliler bizim çocuklarımız değil mi? Nereden geldiler bu çocuklar? Bizim eğitim sisteminden geçerek, toplumumuzun değer yargılarıyla büyümediler mi? Sonuç? Sonuç tüm açıklığı ile ortada.

Sorumluluğun büyüğü medyada. Bizi sokmayan yılan bin yaşadı ama şimdi sıra bizim çocuklarımıza geldi. Yalova eğitimde ilk sıralardaydı. Neden gerileme oldu? SBS’lerde ÖSS’lerde ilk sıra neden Yalova’nın değil artık? Bunun sebebini ben söyleyeyim. Cevdet Aydın Parkı ve bunun gibi dersaneye giden öğrencilerin çok olduğu merkezi yerlere gidin ve bakın. Başarısızlığımızın nedenini göreceksiniz. Bunlar bizim çocuklarımız.

Kızılderili’nin vahşi, kovboyun medeni olduğu programların yerini artık adli tıp uzmanlarının bile ders alabileceği teknik detaylara kadar girebilen programlar var iken daha çok şiddet haberleri görürüz. Bu şiddet gün gelecek bize de bulaşacak. Aile içi güven ve saygının kalmadığı ortamda çocuk elbette huzuru dışarıda arayacaktır. O zamanda örümcek ağına düşen sinekten farksız kötülüğün pençesinde kıvranacaktır. Kaybolan çocuklar, organ mafyası, terör örgütleri hep bu olumsuzlukları fırsat olarak kollamaktadırlar. Ekonomik koşullar ile bu tür olayların ilintisi elbette vardır ama asıl neden olarak gösteremeyiz. Soğan ekmekle huzur içinde yaşayan ve kendine yetmesini bilen kanaat edenler açısından şiddet düşünülmez bile.

Problemler ortada iken çözüm nedir derseniz ilerleyen yazılarımda çözüm önerilerimi getireceğim. Ama işin başı herkesin bireysel sorumluğunun farkında oluşu ile başlamasıdır. Gerisi zaten gelir.