Bir süre önce, odamda çalışıyordum, televizyonun sesi de hafif açıktı. Arada sırada bir göz atıyor, haberleri dinliyordum. Bir ara bir sohbet programı başladı. Programı yöneten kişi, konuğuna çeşitli sorular yönetiyordu. Babasının görevinden dolayı çocukluğu İstanbul’ da geçen ve bu sebeple çok güzel Türkçe konuşan yabancı gazeteci, karşılaştığı ve çok yadırgadığı olayları sıralamaya başladı. Söz döndü dolaştı “Kara Kâbus” a geldi. Sunucu anlamadı, “Kara Kâbus ne?” diye sordu.

Yabancı gazeteci buruk bir tebessümle, “Asfalt” dedi. Meğer bu gazetecinin oturduğu bölgenin belediye başkanı, parke taşlı sokakları asfaltla kaplatıyormuş. Yabancı gazeteci, o güzelim parke taşlarının asfaltla kapatılmasını bir türlü kabullenemiyor, halkın son derece duyarsız davranarak hiçbir tepki göstermemesini anlayamadığını söylüyordu.

Aklıma ister istemez Yalova geldi. Biz 1993 yılında Yalova’ ya taşındık; Belediye Başkanı merhum Cengiz KOÇAL’ dı. O zamanlar granit parke taşlarla kaplı caddeleri görünce hayran olmuştum. Hele orta çizgilerinin ve yaya geçitlerinin değişik renkli taşlarla ve çok büyük özenle yapılmış olması doğrusu beni büyülemişti. Abartmıyorum gerçekten de büyülenmiştim. (Bu arada özellikle belirtmem gerekiyor: çimento karışımıyla bir kalıba dökülmüş halen bazı sokak süslemelerinde kullanılan malzemeden bahsetmiyorum.)

Kanaatime göre Yalova’ da belediyecilik hizmetleri bakımından yapılmış en önemli hizmetlerden biri olan parke taşlı cadde ve sokaklarda gezmekten büyük keyif alıyordum. Yontulması için ustası dahi bulunmakta zorluk çekilen granit bordür taşları neredeyse tarihî değer niteliğindeydi. Çöken ve bozulan yerlerin bakımı da kısa zamanda ve kolayca yapılıyordu.

Belediye Başkanlığı el değiştirince ne hikmetse, o kadar bozuk yol varken, öncelikle yapılması gereken işler bulunurken, bu sağlam yollar bozuldu. Bu bordür taşları toplanıp kaldırıldı ve yerlerine bir kara kâbus gibi asfalt döküldü.

Tüm dünyada asfaltın yerini parke taş döşenmiş yollar alırken, Yalova’ da tersinin yapılmış olması doğrusu çok garibime gitmişti.

Yakın zamanda Gazipaşa Caddesi gibi bazı cadde ve sokaklar asfalttan arındırıldı, bazı sokaklar estetik açıdan renklendirildi ama 1993 yılındaki o muhteşem görüntü artık yok!

Tekrarlamakta yarar var, o zamanlar ( günümüzde asfalt olan) ana caddeler parke taşı döşeliydi, bazı sokaklar değil!

Gerek yurt dışı, gerek yurt içi seyahatlere çıkanların tüm modern yerleşim yerlerinde parke taşı döşenmesine ağırlık verildiğini fark ettiklerini zannediyorum.

Parke taşı: sağlam oluşu ve uzun yıllar bozulmadan duruşu, hem bakımının kolay oluşu, hem de telefon, elektrik, doğalgaz hatlarının yeraltına inmesi gibi durumlarda tüm yolun bozulmamasını sağladığı için tercih ediliyor. Bu taşlar, herhangi bir altyapı kazısı sırasında asfalt gibi sökülüp atılmıyor. Kazı bittikten sonra yeniden kullanılıyor. Ayrıca bu döşemeler yağmuru toprağa geçirdiği için yollardaki su birikimlerini ve çukur oluşumlarını da önlüyor.

Geçmişte Yalova’ da çok büyük su sorunu yaşadık. Türkiye’ de ilk defa bir kent merkezi susuz kaldı. Acaba susuzluk sorununu asgariye indirmek için Gökçedere Barajı su toplama havzasında biriken alüvyonlu toprağı kaldırmak için bir çalışma var mı?

Her ülkenin iç sorunu da dış sorunu da kendi sorunudur. Bir ülke, bir başka ülkenin iç işlerine müdahale etmemelidir. Türkiye’ nin acil ihtiyacı terörün önlenmesi, Suriye’ den gelenlerin yarattığı sorunların çözülmesi ve ekonomide karşılaşılan dar boğazın bir an evvel aşılmasıdır. Türkiye Cumhuriyeti Anayasası’ nın değiştirilemez ilk dört maddesinin tartışılmasını bile uygun olarak değerlendirmediğim gibi Türkiye Cumhuriyeti Devleti’ nde, Başkanlık sisteminin acil bir ihtiyaç olduğu görüşünü taşımıyorum.

ATATÜRK DİYOR Kİ:
“Ne Mutlu Türk’ üm Diyene!”