Evlâtlarına iyiyi, doğruyu, güzel ahlâkı aşılamaya çalışmış. Ne yazık ki oğlanlar sürekli birbirleriyle didişiyorlarmış. Elbette ki kimseye kalmayan dünya ona da kalmayacakmış. Baba hastalanıp ölüm döşeğine düşmüş. Evlâtları, babalarının başından bir an olsun ayrılmıyor; bir ihtiyacı, arzusu olursa yerine getirmek için birbirleriyle yarışıyorlarmış. Ancak birbirleriyle didinmeden de duramıyorlarmış.

Baba içlerinden birini çağırıp kardeşlerini toplamasını istemiş. Kısa sürede on iki evlât babalarının başına toplanmış. Baba, her birinin bahçeye çıkıp, birer odun getirmesini istemiş. Ne çok ince ne çok kalın. Evlâtlar babalarının isteğine bir anlam veremese de; bahçeye çıkıp birer odun bularak getirmişler. Tam ihtiyar adamın istediği gibi "Ne çok ince ne çok kalın". Baba bir de ip isteyip; on iki evlâttan gelen on iki odunu üst üste koyup birbirine gücü yettiğince bağlamış.

"Şimdi" demiş, "Söyleyin bakalım bunu hanginiz kırabilir?" Evlâtlar sırayla birbirine bağlı bu odunları kırmayı denemiş. En güçlüleri de kendisini en sona saklamış. En güçlüleri de odunları kıramayınca baba; "O odunları geri verin bakalım beceriksizler" demiş. Odunları alıp tüm gücünü toplayarak yatakta doğrulmuş. Odunları bağlayan ipi çözüp, hepsini teker teker kırmış. Evlâtlar içlerinden "Bu şekilde biz de kırardık" diye geçirse de, saygılı birer birey olarak yetiştirildiklerinden ses çıkarmamışlar. Baba saygıyla kendisine bakan evlâtlarını teker teker süzüp, son öğüdünü vermeye başlamış:

- Bakın evlâtlarım! Sizi her anlamda iyi birer evlât olarak yetiştirdim. Ama şu birbirinizle geçinememenize çok kızıyorum. Odun meselesine gelince; "Odunları bu şekilde biz de kırardık" diye düşündünüz değil mi? Evlâtlarım hayat bir sınavdır bu da size, babanızın son sınavıydı. Gördüğünüz gibi birbirine bağlı odunları en güçlünüz bile kıramadı. Ancak odunları çözünce ne de kolay kırıldılar değil mi? İşte siz de hayatta bu odunlar gibi birbirinize tutunursanız sizi kimse ezemez, kıramaz. Ancak birbirinize sahip çıkmazsanız ipi çözülen odunlar gibi teker kırılırsınız.

Babanızın size son öğüdü işte budur!

***

Öyle Yağma Yok!

Sarışın güzel ve sevgilisi sonunda evleniyorlardı. Sarışın ailesiyle birlikte oğlanın evinde kalıyordu, ertesi gün de düğünleri olacaktı. Genç çift birlikte geç saatlere kadar romantik bir ortamda el ele oturdular. Sarışın:

- Artık yatma vakti geldi. Düğünümde gözaltı torbalarımın şiş görünmesini istemiyorum.

Oğlan:

- Sevgilim artık sabrım kalmadı, gel yanımda yat. Nasıl olsa yarın evleneceğiz.

Sarışın bu söze çok sinirlendi:

- Öyle yağma yok! Her seferinde böyle kandırıyorlar. Şu gözlere bak bakayım sen. Ben bir daha yaş tahtaya basar mıyım?