Bugün 17 Ağustos…

Sıcak, cehennem gibi bir yaz günü.. Saatler 03:01’i gösterdiğinde Kuzeyden yükselen o çatırtı, hayatları, hayalleri, geleceği yıka yıka ulaştı Yalova’ya… Verilere göre 45 saniye sürdü. Ama yalandı. Zira yıllarca sürdü. 20 yıl geçti aradan. Sevdiklerimiz, kardeşlerimiz, analarımız, evlatlarımız halen kalbimizin yıkıntılarının altında, gönül enkazımızda mahsurlar. “Kimse yok mu?” diye seslendikçe, kimsenin olmadığını gördük. Onları deprem çekip aldı elimizden. Geriye ise bir avuç hatıra ve çokça acı kaldı. Evet hiç bitmedi o sarsıntı.. Her geçen yıl daha da fazla sarstı ruhumuzu. Daha da çok yıktı gönül duvarlarımızı. Bugün depreme kurban verdiğimiz o güzel insanları anma günü.. Onları hiç unutmadığımızı, hiç unutmayacağımızı sessiz bir çığlıkla, nefesimizin yettiği kadar haykırma günü.. Çünkü bugün 17 Ağustos..